Wonderlijke ontmoetingen.

Het zal ergens in de jaren '70 zijn geweest, dat ik voor een opdrachtgever tegels moest uitzoeken in Utrecht.

In die stad aangekomen moest ik stoppen voor een heel vreemd uitziende begrafenisstoet.

Zonder dat ik het eigenlijk bewust was reed ik achter die stoet aan naar Overvecht, waar voor mij een geheel onbekende persoon zou worden begraven.

Ik stopte daar en een vreemde nieuwsgierigheid trok mij de aula in, waar een beheerder op mij af kwam lopen met de vraag kunt u orgelspelen want de organist komt niet opdagen.

Ik was net van plan om naar het orgel te gaan, toen er hard scheurend een Dafje kwam aanrijden, waaruit een zeer gehaaste dame kwam lopen, die duidelijk de bijna gemiste organiste was.

Ik liep daardoor, van mijn taak ontlast zijnde, weer naar buiten en begon met de daar staande beheerder van de begraafplaats een  gesprek, wat inhoudelijk er op neer kwam dat er zulke vreemd soortige begrafenissen in die tijd gingen ontstaan, dat hem niets meer te gek voorkwam.

Dit doordat er in zo'n grote stad zoveel  buitenlanders waren gekomen die allemaal hun eigen rituelen meebrachten.

Al luisterende dacht ik daar aan, totdat hij met verheven stem zei; Ik ga daarnaar toe, verrast keek ik op en vroeg waar naar toe?

Hij keek op en wees mij op een voor ons liggend grasveld, waarachter ook een gebouw stond met een hoge schoorsteen.

Daar vroeg ik, nog niet goed begrijpend wat dat gebouw was,

ja zei hij, daar naar dat crematorium,

Hup zo de pijp uit en het restant wordt uitgestrooid op het grasveld, de wind er overheen en weg ermee en verder geen polonaise.

Even viel mijn mond stil van de wijze waarop hij het mij zo simpel deed voorkomen dat ik daar perplex van stond.

Enigszins hersteld zei ik ja het is dan alsof je er nooit hier geweest bent, niemand kan je hier vinden en de vraag blijft of ze er nog wel naar zullen zoeken.

Nee, nee, nee zei hij drie keer zo is het niet, maar hoe het anders was werd niet verder door hem uitgesproken.

Hij keerde naar de begrafenis terug en ik ging richting mijn auto, om met een wat schuldig gevoel mijn plotselinge onderbroken werkzaamheden te gaan hervatten.

Maar zijn antwoord sloeg onderweg steeds heftiger als hamerslagen in mijn hoofd.

Ik ga daar naar toe, Ik ga daar naar toe en de vraag kwam binnen in mij naar voren; waar ga jij naar toe.

Plots voor een rood stoplichtkwam er een helder antwoord in mijn geest, Jij gaat naar huis, naar God je Vader en naar Jezus Christus toe, ontroering en verwondering beving mij en door vreugde tranen heen kijkende zag ik het groene stoplicht en kwam mijn ziel in de vreugde volle ruimte weer vooruit en vervolgde ik mijn aardse weg, niet wetende welke proeven ik voor mijn uiteindelijk thuiskomst nog moest ondergaan, maar het antwoord bleef tot op de dag van vandaag mij helder bij staan.

15 augustus 2013 bezocht ik het plaatsje Venne bij Osnabrück.

Daar staat een boerderij waar mijn voorouders hebben gewoond. Die hadden dat daar in het begin van de jaren1700 aangekocht.

Het verlangen om die plek eens te bezoeken lag hierin dat mijn toenmalige achternaam, de naam Peterschlingmann droeg.

Nog woonde daar nageslacht van de verre familie op deze 'boerderij' die als zodanig niet meer werd gebruikt. 

Ook onze jongste zoon die het laatste kleinkind van mijn ouders was tijdens hun leven, hebben wij die naam Peter Schlingmann aan hem gegeven.

Dit mede daarom dat de naam Peter er af moest toen mijn voorouders zich in Nederland vestigden,

Het was in die tijd in Duitsland de gewoonte dat de naam van het onroerend goed als achternaam werd aangenomen door de koper van dat onroerend goed.

Daarvoor droegen mijn voorouders de naam Otte, welke ik nu nog weleens gebruik als synoniem bij mijn 'verhalen en opgeschreven gedachten'.

Ook bezocht ik toen in die plaats de begraafplaats waar verschillende voorouders van mij nog duidelijk zichtbaar begraven liggen.

Daar staande werd ik bepaald hoe fijn het was, dat ik na zo'n lange tijd zichtbaar herinnerd werd aan de plaats waar mijn voorgeslacht vandaan kwam.

Kortom, daar was de wind niet over heen gegaan, maar wel een andere 'Wind' wees mij links en rechts op de teksten waarvan mensen hebben getuigd waar zij vandaan kwamen en naar toe zijn gegaan.

Ervaringen die in het verleden werden bevestigd, nemen beslissingen in het heden, daar wat mijn familie en wat de vele met hen overledenen betreft, dat nog niet weg!

Ter bewaring voor mij en al de nageslachten die God hebben mogen leren kennen, heb ik dit nu voor mij en hen in mijn dagelijks 'kladblok' opgeschreven!

O God U droeg ons voorgeslacht in voor en tegenspoeden,

blijf bij ons Heer' dag en nacht totdat  wij U in vrede en vreugde voor eeuwig mogen begroeten!

Soli Deo Gloria!